Kozice doskonale poroszają się na stromych zboczach gór, skacząc
z jednej półki skalnej na drugą. Wyglądem przypominają kozę domową,
ale gracją i elegancją, z jaką się poruszają, upodabnia je do zwinnych
antylop. Zalicza się je do podrodziny Caprinae, która należy do rzędu
ssaków parzystokopytnych, którego przedstawicielami są również sarny,
jelenie, żyrafy, antylopy, a także bawoły.
W lecie stada kozic przebywają w wysokich partiach gór, w strefie alpejskiej ponad górną granicą lasu, i pasą się tam na halach. W zimie, kiedy warunki życia stają się surowsze, schodzą w strefę regli, gdzie ich pokarmem są najczęściej gałązki drzew iglastych
i liściastych, mchy i porosty oraz suche trawy. Kozice są przeżuwaczami i mają wielokomorowe żołądki, w których znajdują się bakterie i pierwotniaki,
mogące rozkładać celulozę - główny składnik materii roślinnej.
Zarówno samce jak i samice kozic posiadają rogi, które są zakrzywione,
ostro zakończone i mogą mieć długość do trzydziestu centymetrów.
Rogi te mogą służyć jako broń w czasie ataku drapieżnika, jednakże przede wszystkim są używane w czasie walk pomiędzy samcami o dominację w stadzie i o dostęp do samic. Czasami w trakcie takich walk samce mogą się poważnie ranić. Zdaża się nawet, że jeden z rywali zostanie zabity. Dzięki temu jednak cechy najsilniejszych samców zostają przekazane młodym.
Ciąża u kozic trwa sześć miesięcy, a młode już po paru dniach życia może biegać za matką po górskich zboczach. Dawniej kozice licznie występowały w najwyższych rejonach gór całej Europy - w Alpach, Tatrach, Pirenejach, Pieninach i na Kaukazie.
Niestety w naszych czasach liczebność tego gatunku znacznie zmalała,
głównie wskutek nadmiernych polowań. Obecnie w Polsce kozice żyją w najwyższych partiach Tatrzańskiego Parku Narodowego i w Masywie nieżka w Sudetach.
Jak wiele ginących lub rzadkich ssaków podlegają one ścisłej ochronie gatunkowej w Polsce.